1. هربار که به هر دلیلی مجبور شدم، شب بیداری بکشم، صبحش به هرکس که گفتم، با افتخار تام جواب داد که تا دو ساعت بیشتر از من بیدار بوده است. خلاصه که هرگز پیش نیامده، به کسی بگویم تا سه بیدار بوده ام و طرف مقابل، تا ساعت چهار بیدار نمانده باشد. بعد که می پرسم چرا، این پا و آن پا می کند. می گوید نتوانستم بخوابم، یا درس می خواندم، یا پهلو به پهلو شدم، یا کابوس وحشتناکی دیده ام که نگذاشت بخوابم.

2. صبحانه خوردن در بین 80 درصد مردم اطراف من، ننگ است. تا حرف از صبحانه می شود، با انزجار می گویند «وای نه من که اصلا صبحانه نمی خورم». باز که دلیل می پرسی، یا وقت ندارند، یا کلاً اهل صبحانه نیستند. انگار صبحانه نخوردن افتخاری رقیب درکن است. جدیدا شام هم به این لیست اضافه شده. هرکسی که شام نمی خورد، با کلاس تر است. هرکسی که شام و صبحانه نخورد از یاران بهشت است.

3. تمارض. انگار دور و برمان همه تمایل دارند بگویند مبتلا به یک مرض روانی خاص هستند. هرکسی یک مدل بیماری را به نام خودش زده و اصرار دارد که حتما یک مشکل بالینی دارد. تا بحث از مشکلات روحیِ یک شخصِ «واقعا مریض» می شود، این آدم ها خودشان را وسط می اندازند. اینها افرادی هستند که «دمدمی مزاج بودن» را «هیستریک» اعلام می کنند. و لحظه ای فکر نمی کنند که شاید یک فرد به واقع هیستریک آنجا باشد و ...

4. گاهی اوقات که در تلاش هستم تا یکی از مشکلات خانوادگی موقت یا دائمی یا از هر گونه و مدل و رنگ و بو و برنگ را به نحوی بیان کنم، حتما در جمع کسی هست که جمله ام تمام نشده بلند بگوید «خخخخببب باباااا تو چه لوووسی اینکه چیزی نیست من کهههه ... »

5. اگر فشارتان تا به حال نیفتاده حتما یک کاری بکنید. غش کردن خیلی شیک است. دستان تان یخ بزند و بلرزید خیلی شیک است. از تجربه ی غش کردنتان برای دیگران با افتخار گفتن خیلی شیک است.


شاید فقط من مواردی از این قبیل رصد می کنم. شاید شما هم با این جور افراد مواجه شده باشید. فقط به احتمال یک درصد، اگر کسی، از یک جایی، با یک همچین ویژگی هایی این را می خواند، دلم می خواهد بگویم این کار را نکنید. وقتی دیگران از بدبختی شان با شما حرف می زنند، اصرار نداشته باشید که بدبخت تر هستید. اصرار نکنید که الزاما شما بیچاره تر هستید. برای دلداری دادن به دیگران از نداشته های خودتان مایه نگذارید، این اصلا زیبا نیست. این نیست که هرکسی بدبخت تر باشد، خوشبخت تر است. ما همه کم کم می چرخیم و در مسیر بالعکس قرار می گیریم.

هیچ مشکلی با شاد بودن نیست. افسرده بودن افتخار نیست. شب بیدار ماندن، افتخار نیست. آدم های سالم، خوب غذا می خورند و به آن افتخار می کنند. آدم هایی که واقعا از مشکلات روحی و روانی شان رنج می برند، این را از بقیه پنهان می کنند. به آن افتخار نمی کنند.

افتخار جای دیگر است.

افتخار در بدبخت بودن نیست. 

به خودمان احترام بگذاریم.