فکر کردم ما چرا توی دبیرستان هامون لاکر نداریم؟ که وقتی عصبانی ایم محکم به هم بکوبیمش. یا وقت چرخوندن قفلش احساس آل کاپون بودن بهمون دست بده. چرا وقتی لقب دانش آموز رو می بوسیم و می ذاریم کنار، کسی لباس فارغ التحصیلی تنمون نمی کنه؟ که بدوییم بیرون و کلاه هامون رو پرت کنیم هوا؟
بعد خودم به جوابش رسیدم. چون حالا کلی راه مونده تا پرت کردن کلاه!
آخر پیش دبستانی (تکرار می کنم:پیش دبستانی!) تن ما یک یونیفرم پوشوندن و کلاه کج هم سرمون کردن و یه تکه مقوای لوله شده روبان بسته دادن دستمون. ازمون عکس گرفتن. اون روز تا وارد خونه شدم با ذوق و شوق به پدرم گفتم: باباااا فارغ التحصیل شدم! در شرایطی که هنوز درست به معنی کلمه ی «فارغ التحصیل» پی نبرده بودم.(شاید هنوز هم نبردم، الله اعلم). پدرم خندید و با لحن معناداری تکرار کرد: فارغ التحصیل! که الان معنای اون لحنه برای من کاملا روشنه (نیشخندِ معذب)
خلاصه که از دبیرستانِ بدون لاکرم فارغ التحصیل شدم. از همه دست اندرکاران پشت صحنه و جلوی صحنه تشکر می کنم.
تا زمان اعلام نتایج از زندگی لذت می برم. سر و ته روی تخت می خوابم (منظورم از سر و ته، سر جای پا و پا جای سره، دقیق تر بگم: یادتونه پی پی جوراب بلند چه جوری می خوابید؟ همون طوری)، گیلاس می خورم، کسی حواسش نباشه با گیلاس برای خودم گوشواره درست می کنم، اتحادیه ابلهان می خونم (البته فعلا، لطفا اگر کتاب خاصی رو مد نظر دارین، و خیلی خیلی دوستش دارین لطفا بهم معرفی کنین تا به لیستم اضافه کنم)، با یارا بازی می کنم و گاهی اوقات هم باهم دعوا می کنیم. باور کنین یا نه دلم برای سر و کله زدن باهاش تنگ شده بود. بعد فیلم می بینم و یکم رویا پردازی می کنم. زندگی شیرینیه. شاید بپرسین «حوصله ات سر نمی ره؟» اما من دلم برای سر رفتن حوصله ام هم تنگ شده بود.
پ.ن 1: اون وسط مسطا، یک هفته مونده به کنکور 18 سالم شد، که اصلا هم چیز خاصی نبود. الکی این 18 سالگی رو بیخودکی بولد (بله پررنگ، نمی دونم چرا حس کردم بولد حق مطلب رو بهتر ادا می کنه) کردن.
پ.ن 2 : من از پنجره ی دبیرستان فرار کردم، نه از درش. بله. ناپدید هم ... نمی دونم. فکر کنم شدم. برای عده ای .
(لبخنــــدِ آسوده)
